Tante Corrie (87) woont in Spanje, in Cambrils om precies te zijn. Negen jaar geleden verhuisde ze samen met haar man Henk vanuit Crooswijk naar een warmer oord. “Crooswijk was mijn Crooswijk al lang niet meer en vanwege mijn reuma was de noodzaak om in een warm land te gaan wonen steeds hoger geworden”. Samen met haar man verkochten ze dan ook het meeste van hun spulletjes en vertrokken met wat overbleef naar het zonnige zuiden, alwaar haar zus Lien een leuk huisje vlakbij de kust voor ze had geregeld.

Na een jaar al overleed Henk. Volgens tante Corrie vanwege de heimwee: “Hij kon hier niet aarden en miste alles wat met Nederland te maken had. De familie, zijn biljartvrienden, de kroeg waar hij kwam, alles. Van verdriet deed hij geen oog dicht en ik zag hem dagelijks ouder worden. Op een dag vond ik hem dood in zijn stoel, met een krant voor zijn gezicht. Die was hij aan het lezen toen hij dood ging”.

Corrie en Henk hadden het nooit gehad over teruggaan, maar Corrie bekent dat ze even voor Henks dood had bedacht om hem te vragen of ze dan terug zouden moeten: “Ik weet 100% zeker dat hij ‘ja’ zou hebben gezegd als de dood niet zo wreed was geweest”.

Tante Corrie bleef. Ook toen zus Lien twee jaar later ook overleed. Zelfs toen de vriendin van tante Corrie, die ze inmiddels in Spanje had leren kennen, besloot dat het weer tijd was om naar Nederland te gaan. Tante Corrie bleef alleen achter.

“Wat moet ik? Ik heb geen kinderen en mijn familie is ondertussen allemaal dood. Als ik terug ga naar Nederland dan ben ik ook alleen. En waar moet ik wonen? Ik hoor niets anders dan woningnood. Buiten dat is Crooswijk al heel lang Crooswijk niet meer. Eén keer per jaar probeer ik terug te gaan, maar de laatste keer, vorig jaar, heb ik besloten dat ook niet meer te doen. Wat denk je? Allemaal Yuppen, er is in heel Crooswijk geen normale kroeg meer te vinden. En er waren er ooit aardig wat. Ik ga steeds terug naar iets dat er niet meer is. Het was dus de laatste keer”.

Als je tante Corrie vraagt of er niet stiekem toch iets is wat ze aan Crooswijk mist dan zegt ze: “Ja, mijn buurtjes. Toen ik de laatste keer in Nederland was, was de laatste net overleden. Voor mij was daarmee de laatste echte Crooswijker overleden. Samen met de saamhorigheid van vroeger’.