De laatste sigaret

Het is nu al een maand geleden dat ik die laatste sigaret uit mijn leven drukte, maar Rotterdam lijkt een beetje de draak met me te steken. De stad, met zijn eeuwige dynamiek en pulsating heartbeat, is als een onuitputtelijke bron van stress, en mijn nicotinevrije zenuwen beginnen het te voelen.

Een regenachtige ochtend bij de tramhalte bleek mijn eerste grote test. De regendruppels dansten om me heen terwijl ik wachtte, maar de tram kwam maar niet opdagen. Een oud vrouwtje achter me, met een paraplu die bijna groter was dan zijzelf, zuchtte luid en ongeduldig. Haar geïrriteerde blikken voelden als kleine dolksteken in mijn geduldige poging om rookvrij te blijven. Mijn hand vond automatisch de lege plek waar mijn sigarettenhoudertje ooit zat. Maar nee, ik was vastberaden. Het was niet de rook die ik miste, maar die rustgevende timeout van de chaos.

Een paar dagen later bevond ik me in het midden van een verkeersinfarct op de Coolsingel. Toeterende auto’s, gestreste forenzen, en mijn hoofd dat langzaam een kookpunt bereikte. Mijn hand reikte naar de plek waar ooit mijn sigaretten lagen, maar ik hield vol. De behoefte aan een sigaret was eigenlijk een verlangen naar een moment van ontsnapping uit de geïrriteerde symfonie van claxons en verkeersgeraas.

En dan was er die ene verdraaide vergadering op de 27e verdieping van een kantoorpand. Strakke pakken, opgepoetste gezichten en een atmosfeer van stress die je bijna kon vastpakken. Het voelde als een hogedrukketel waarin mijn zenuwen werden opgejaagd. Mijn hand trilde terwijl ik naar mijn sigarettenhoudertje greep, maar nee, niet vandaag. Ik herinnerde me de vrijheid die ik had gewonnen in die afgelopen maand.

Elke dag voelde als een mini-marathon, een test van mijn vastberadenheid in een stad die altijd lijkt te rennen. Mijn verlangen naar een sigaret bleek niet alleen een fysieke behoefte aan nicotine te zijn, maar eerder een verlangen naar een moment van kalmte, een pauze te midden van de stadse tumult.

Dus mijn boodschap aan de overheid zou niet zijn om roken te ontmoedigen, maar om te werken aan het verminderen van de stressfactoren die ons allen naar de sigaretten drukken. Want in de stadsjungle van Rotterdam is het niet de sigarettenrook die de echte stoorzender is, maar de onzichtbare krachten van stress die overal om ons heen sluimeren.

Victoria Verhulst